Legendarne bolidy Formuły 1

Tyrrell P34

Zwany również „sześciokołowcem” – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Dereka Gardera i uczestniczący w niej w sezonach 1976 – 1977. Samochód został zaprojektowany w oparciu o nowe przepisy. Z przodu posiadał małe, dziesięciocalowe koła, a z tyłu koła o normalnej wielkości. Pomysł mniejszych kół przednich wywodził się z chęci zwiększenia penetracji powietrza i zmniejszenia „powierzchni czołowej”, co miałoby zmniejszyć opór aerodynamiczny. Jednakże mniejsza średnica kół doprowadziła do utraty powierzchni styku gumy i asfaltowej powierzchni toru, co powodowało gorszą przyczepność na zakrętach. Wskutek tego model P34 otrzymał cztery dziesięciocalowe koła przednie (wszystkie skrętne) i przeszedł do historii Formuły 1 jako jedyny samochód uczestniczący w wyścigu Grand Prix posiadający sześć kół.

Lotus 72

Samochód Formuły 1, skonstruowany przez Colina Chapman, i Maurice’a Philippe’a.Samochód był bardzo pionerski i przez wiele następnych lat stanowił źródło inspiracji dla innych projektantów. Od innych bolidów wyróżniał się kształtem klina oraz zintegrowanymi z nadwoziem spojlerami. Tarczowe hamulce w celu zmniejszenia masy nieresorowanej i stosowania bardziej miękkich opon zostały umieszczone wewnątrz nadwozia. Pojedyncza chłodnica wody umieszczona na „nosie” została zastąpiona dwiema chłodnicami znajdującymi się w bocznych sekcjach, co poprawiło rozkład masy i aerodynamikę samochodu. Zawieszenie samochodu opierało się na drążkach skrętnych i miało zapobiegać niestabilnemu zachowaniu się samochodu podczas przyspieszania i hamowania.

Brabham BT46

Samochód Formuły 1 zaprojektowany dla zespołu Brabham przez Gordona Murraya. Model BT46 wystawiony był w sezonie 1978 Formuły 1 oraz w jednym Grand Prix sezonu 1979. W konstrukcji samochodu wprowadzono kilka istotnych zmian w porównaniu do poprzedniego modelu. Jedną z nich było zamontowanie stałych wymienników ciepłana nadwoziu w celu zastąpienia tradycyjnej chłodnicy wody i oleju. Pomysł ten jednak nie sprawdził się i został zarzucony jeszcze przed debiutem samochodu. Model BT46, napędzany silnikiem o przeciwległych cylindrach konstrukcji Alfy Romeo, przez większą część sezonu wyposażony był w tradycyjne chłodnice, znajdujące się na nosie samochodu. Podczas Grand Prix Szwecji wprowadzono model BT46B, w języku angielskim potocznie zwany „fan car” (ang. fan – wentylator). Była to odpowiedź na dominację wykorzystującego efekt przypowierzchniowy Lotusa 79.

Williams FW14

Był samochodem Formuły 1 zaprojektowanym przez Adriana Neweya, używanym przez zespół Williamsa w sezonach Formuły 1 w 1991 i 1992 roku. Samochód narodził się z konieczności, ponieważ sezony 1989 i 1990 okazały się konkurencyjne dla Williamsa. Newey rozpoczął pracę nad nowym samochodem wkrótce po dołączeniu do zespołu od marca 1990 roku. Zaprojektował serię sprawnych aerodynamicznych i bardzo skutecznych samochodów na marcowy limitowany budżet, więc dzięki większym środkom i pieniądzom Williamsa był w stanie w pełni rozwinąć swoje pomysły. Projekt okazał się wystarczająco obiecujący, by skusić Nigela Mansella, by zrezygnował ze swoich planów wycofania się ze sportu i dołączył do Williamsa z Ferrari.

Brawn BGP 001

To zwycięski samochód wyścigowy Formuły 1, którego projekt został zainicjowany przez Hondę Racing, a następnie zbudowany przez zespół po zmianie nazwy na Brawn GP. Był to pierwszy i jedyny samochód Formuły 1 skonstruowany przez zespół Brawn GP i wykorzystany do rywalizacji w sezonie Formuły 1 w 2009 roku. Samochód wygrał osiem z siedemnastu Grands Prix, w których startował. Był znany ze swojego niezwykłego „podwójnego” dyfuzora, a jego legalność była kwestionowana, choć ostatecznie uznana przez FIA za legalną. 18 czerwca 2018 r. Codemasters ogłosił, że ten samochód pojawi się w F1 2018 jako klasyczny samochód.

Lotus 56B

Samochód wyścigowy, zaprojektowany przez Colina Chapmana i Maurice’a Philippe’a dla Team Lotus. Ten eksperymentalny model, ścigający się w Indianapolis 500 i Formule 1, był napędzany przez turbinę gazową Pratt & Whitney. Lotus 56 był zaprojektowany na Indianapolis 500 1968 jako następca udanego Lotusa 38. Samochód nie został wyposażony w standardowy używany w tego typu pojazdach silnik, a w turbinę gazową Pratt & Whitney STNB6B-74. Z powodu natury takiej jednostki nie była potrzebna skrzynia biegów. Napęd był przenoszony na cztery koła przez układ Ferguson, co również było rzadkim rozwiązaniem. Turbina gazowa nie zapewniała takich osiągów, jak doładowane silniki o spalaniu wewnętrznym, ale Chapman był przekonany, że napęd na cztery koła zapewni lepszą przyczepność i przewagę nad konkurencją.

Lotus 25

Samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Colina Chapmana dla Team Lotus w 1962 roku. Pierwszy samochód Formuły 1 wykorzystujący monocoque. Dzięki temu modelowi Lotus dwukrotnie zdobył tytuł mistrza świata w klasyfikacji kierowców i konstruktorów. Lotus 25 był pierwszym w Formule 1 samochodem wykorzystującym nadwozie monocoque. Ta idea jest wykorzystywana w Formule 1 do dzisiaj. W samochodzie układ rur zastąpiony został płaszczyznami z blachy aluminiowej wzmocnionymi stalowymi przegrodami, które miały jednocześnie służyć jako punkty mocowania zawieszenia i silnika. Takie rozwiązanie spowodowało znacznie większą sztywność nadwozia (25 był trzy razy sztywniejszy niż Lotus 21) oraz jego mniejszą masę (450 kg). W rezultacie samochód był bardzo niski i wąski.

Tyrrell P34

Lotus 72

Brabham BT46

Williams FW14

Brawn BGP 001

Lotus 56B

Lotus 25

Kontakt

F1 Polska f1polska

Menu

Obserwuj